Over het algemeen belang en hoe het eigen belang zegeviert

Het kamerdebat met Geert Wilders (9 maart 2007) laat zien hoe ver de politiek verwijderd raakt van haar taak: het land te besturen. De manier waaróp wordt langzamerhand belangrijker dan de inhoud van de informatie. Of de Minister de Kamer ‘juist’ of ‘onjuist’ heeft geïnformeerd wordt belangrijker geacht dan de juistheid van de zaak op zich. Er wordt meer tijd besteed aan de uitspraak van een kamerlid buiten de Kamer dan aan een inhoudelijk debat in de Kamer zélf. Waar worden de politieke besluiten genomen? In de Kamer toch zeker? Laten we dan niet zoveel belang hechten aan de uitspraken buiten de Kamer of op TV!


Het politieke debat lijkt wars geworden te zijn van het algemene belang. Het begint meer te lijken op een mediaspektakel en op een Talkshow. Het is een en al opportunisme wat de klok slaat. In het licht van de schijnwerpers en camera’s worden besluiten genomen over miljarden aan inkomsten en uitgaven. Terwijl de werkelijke problemen niet worden gezien, zoals bijvoorbeeld: Het verlies aan landschap en natuur door ongeremde groei van infrastructuur en economie; Vrouwenhandel in de (zogenaamde) gelegaliseerde prostitutie, zodanig dat zelfs de politie de moed verliest (Amsterdam); De toenemende agressiviteit, overgewicht en overconsumptie, etc.


Waar moet dat heen, als de premier van dit land ‘normen en waarden’ predikt, als kille fatsoensregels, zonder dat de onderliggende waarden als uitgangspunt worden genomen, de waarden die aan de normen ten grondslag liggen? Eerst de waarde dan pas de norm! EN ondertussen laat Balkenende wel gebeuren dat het debat zich verschuift van de inhoud naar de vorm, van de vorm naar de emotie, van de waarde naar de mening. Van wat is, van wat goed en objectief is, naar wat men vindt, naar wat men voelt, naar wat politiek correct, naar wat populair is.


En wat te denken over de discussie rond de Europese grondwet. Waarom wil de Europese Commissie haar Christelijke wortels ontkennen, die de kern vormen van haar bestaansrecht? Waren het niet toevallig christenen die grondleggers zijn van een verenigd Europa? Mensen zoals Adenauer hadden een verenigd Europa voor ogen, om voortaan weerstand te kunnen bieden aan totalitaire ideologieën zoals het Nazisme. De grondleggers van het nieuwe Europa wilden op de puinhopen van de Tweede Wereldoorlog, een humane beschaving opbouwen vanuit de Christelijke waarden, waarvan de Europese vlag uiteindelijk het symbool is geworden. Samen met de universele verklaring van de rechten van de mens, heeft de naoorlogse democratische wederopbouw in Duitsland geleid tot een historisch ongekend lange bloeiperiode in Europa.

Wat na Heldring en Bolkestein? Zullen er na deze uitstervende generatie nog realistische onafhankelijke denkers overblijven? Of blijven er alleen nog kenners over, voelers en consumerende ik-leef-nu-en-maar-één-keer levensgenieters? Wat blijft er over van het Griekse streven naar voortreffelijkheid, de Romeinse grootmoedigheid. De christelijke oproep tot heiligheid, de islamitische strijdlustigheid, de humanistische nuchterheid van het zuivere verlichtingsdenken? Wat blijft er over van het realisme van de alledaagse menselijke ervaring?